Bağlanma Stilleri "John Bowbly"

Bağlanma stilleri, İngiliz psikolog John Bowlby ve Mary Ainsworth'un çalışmalarına dayanarak geliştirilmiş bir konsepttir. Bu bağlanma stilleri, çocukların ana babaları veya bakım verenleriyle kurdukları ilişkilerin doğasını açıklamaya yöneliktir. John Bowlby'nin bağlanma teorisi, çocukların duygusal ve sosyal gelişimlerini anlamak için temel bir çerçeve sunar. Bağlanma stilleri genellikle dört ana kategoriye ayrılır:

1. Güvenli Bağlanma (Secure Attachment):

Bu bağlanma stilinde çocuklar, ana babalarıyla güvenli, destekleyici ve düzenli bir ilişki kurmuşlardır.

Güvenli bağlanma gösteren çocuklar, ana babalarının ayrıldığında üzülebilirler ancak onların geri döneceğine emindirler.

Ana babalarının varlığı, çocuklar için güvenli bir liman görevi görür ve bu çocuklar, çevreleriyle güvenli bir şekilde keşfe çıkabilirler.

2. Güvensiz-İzole Bağlanma (Avoidant Attachment):

Bu bağlanma stilinde çocuklar, ana babalarıyla duygusal mesafe koruma eğilimindedirler.

Çocuklar, ana babaları geri döndüğünde çok az duygusal tepki gösterirler. Ayrılıkları genellikle umursamaz bir tavırla karşılarlar.

Bu çocuklar, duygusal ihtiyaçlarını bastırmaya ve bağımsızlık vurgusu yapmaya eğilimli olabilirler.

3. Güvensiz-Çelişkili/Bağlı Bağlanma (Ambivalent/Resistant Attachment):

Bu bağlanma stilinde çocuklar, ana babalarıyla ilişkilerinde belirsizlik ve çatışma yaşarlar.

Ayrılık sırasında büyük üzüntü ve endişe gösterirler, ancak ana babaları geri döndüğünde hem sevgi dolu hem de öfkeli tepkiler sergilerler.

Bu çocuklar, ana babalarının güvenilirliği konusunda endişeler yaşayabilirler.

4. Dağınık Bağlanma (Disorganized Attachment):

Bu bağlanma stili, çocukların belirli bir düzeni veya tutarlı bir davranışı benimsemekte zorlandığı bir durumu ifade eder.

Bu çocuklar, aynı anda hem kaçınma hem de direnme davranışları gösterebilirler.

Genellikle travmatik deneyimlerle ilişkilendirilir ve çocuğun çevresindeki dünyayla ilgili tutarsız mesajları içerir.

Bu bağlanma stilleri, çocukların erken yaşlardaki deneyimlerinin, ileriki yaşamlarındaki ilişkileri ve davranışları üzerinde etkili olduğunu öne sürer. Bu bağlanma stilleri, bir bireyin duygusal ihtiyaçlarına ve ilişki kurma becerilerine yönelik genel eğilimleri yansıtarak, çocukluk döneminden yetişkinliğe kadar uzanan bir etki alanına sahiptir.